Εισαγωγή στο πρόβλημα της γένεσης του πνεύματος: Αν και δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε την προοδευτική εξέλιξη του είδους σε ξεχωριστά στάδια, ωστόσο θα πρέπει κάποτε να υπήρξε μια εποχή από τις πιο αρχαίες και τις πιο σύντομες που ο άνθρωπος ζούσε, απλά ζούσε, με τέλεια τακτοποιημένες τις βασικές εσωτερικές του λειτουργίες, όμως η σχέση του με τον άλλον, τον έξω κόσμο θα ήταν σίγουρα εχθρική…
Γράφω ένα βιβλίο που με αυτό θα βρω τον εαυτό μου και το λέω «Πεισίστρατο»: Είδα χθες ένα όνειρο που ήταν αγάπη. Σε μια στιγμή γέμισα αγάπη και χαμογέλασα με δάκρυα ήταν σαν έκσταση.
Το υπερβολικό διήγημα (από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά «ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ», Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ 1960)
-Τώρα, λέει ο Πεισίστρατος, θα σου πω για τον εγκέφαλο που είναι το πνευματικό και ψυχικό όργανο.Ν’ ανακαλύψουμε την κρυφή ηλακάτη που γνέφει το πολύχρωμο νήμα του στοχασμού. (χαμογέλασε:) Δεν την ανακάλυψα –μονάχα διάβασα αυτές τις μέρες κι έκανα μερικές σύντομες σκέψεις πάνω σ’ αυτό το θέμα που μπορείς να τις πεις «στοιχεία για σύνθεση» ή, πιο συγκεκριμένα, «εισαγωγή στο πρόβλημα της γένεσης του πνεύματος» ή «εισαγωγή στην εμβρυολογία του ψυχοπνευματικού οργάνου» ή κάτι παρόμοιο, με πρώτη λέξη την «εισαγωγή» πάντα –μ’ αρέσουνε οι τίτλοι που αρχίζουνε μ’ αυτή τη λέξη.
Το υλικό μας έχει δύο συστατικά: το σωματικό και το νευρικό.Το πρώτο είναι ένα ταξικό μίγμα από ουσίες διάφορες που, πειθαρχώντας στους όρους της ζωής, τρώει, αναπνέει κι αναπαράγεται. Το δεύτερο, αποτελούμενο βασικά από όμοιες ουσίες, έχει εκλεκτότερη ποιότητα που χαρακτηρίζεται κυρίως από την ανάπτυξη σε μείζονα βαθμό της θεμελιακής ιδιότητας της ύλης, της ευαισθησίας – χάρη σ’ αυτή αποκτά τη δύναμη όχι μονάχα να ελέγχει το άλλο στοιχείο, μα και να κατευθύνει τις λειτουργίες του με σκοπιμότητα ζωής. Το νευρικό στοιχείο ξαποστέλνει τα ευερέθιστα πλοκάμια του μέχρι τους ορίζοντες της ύπαρξης, έτσι δεχόμενο ερεθισμούς από όλη μας τη δομή, άρχει στις λειτουργίες της, κυριαρχώντας πάνω στο σωματικό αντλεί από αυτό τις εντυπώσεις που είναι και κίνητρα της ρυθμιστικής του ενέργειας. Αν και δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε την προοδευτική εξέλιξη του είδους σε ξεχωριστά στάδια, ωστόσο θα πρέπει κάποτε να υπήρξε μια εποχή από τις πιο αρχαίες και τις πιο σύντομες που ο άνθρωπος ζούσε, απλά ζούσε, με τέλεια τακτοποιημένες τις βασικές εσωτερικές του λειτουργίες, όμως η σχέση του με τον άλλον, τον έξω κόσμο θα ήταν σίγουρα εχθρική, αν όχι ανύπαρκτη και οι αισθήσεις του θα πρέπει να ήταν νεκρές –μπορεί να ήταν κάπως ανεπτυγμένες οι αισθήσεις της επαφής ή της ελάχιστης απόστασης χωρίς να είναι πραγματικές αισθήσεις.Με τον καιρό, κάνει την εμφάνισή του ένα τρίτο στοιχείο, το εξωσωματικό, που θα προστεθεί στον οργανισμό. Για τη σύνδεσή του με τα άλλα χρειάζεται μια νέα νευρική ύλη, που αφενός θα συντάξει τις σκορπισμένες μέσα στο σωματικό νευρικές δυνάμεις και αφ’ ετέρου θα υποδεχθεί το νέο αυτό στοιχείο, που δεν είναι άλλο από ολόκληρο τον έξω κόσμο. Έτσι γεννήθηκε η κρούστα που σκέπασε και τύλιξε τον εγκέφαλο, ο φλοιός, έδρα ψυχοπνευματική, μέρος όπου ενώνεται ο έσω και ο έξω κόσμος, έτσι ώστε κάθε στιγμή ο κόσμος να είναι ταυτόχρονα και έσω και έξω και να είναι χωριστά έσω ή έξω. Αφού η ανατομική σύνδεση του φλοιού με το εξωσωματικό στοιχείο δεν είναι δυνατή, ο φλοιός ευαισθητοποιεί ορισμένες του περιοχές και μ’ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει τη διαρκή συγκοινωνία του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο και τότε έγειρε απότομα η ισορροπία κι ήρθε η φοβερή στιγμή που ο άνθρωπος άνοιξε προς τον έξω κόσμο και παρουσιάστηκε ένα τρομαχτικό φαινόμενο που λέγεται φαινόμενο του αερισμού κι έκτοτε ο εγκέφαλος ανοίχτηκε κι από μέσα του κυκλοφορεί διαρκώς ο αέρας όλου του κόσμου, έγινε ένας ζωντανός σωλήνας και χάθηκε η εξουσία του ανθρώπου κι έγινε υποχείριο του εξωσωματικού του σώματος. Τώρα, λέει ο Πεισίστρατος, με πνιγμένη φωνή, τώρα. Δες με τώρα πως είμαι ακίνητος και δεν μπορώ να κουνηθώ. Γιατί αισθάνομαι πως ο αέρας, ο κοινός αέρας που αναπνέουμε, δεν είναι ο αέρας, αλλά αυτοί οι τεράστιοι εξωσωματικοί ιστοί μας, με κρατάν ακίνητο, δες με, δεν μπορώ να κουνηθώ, πώς να τους κινήσω τόσο απέραντους.
[Ο Πεισίστρατος είναι η ιστορία ενός εφήβου που αγωνίζεται να υπάρξει και να δικαιωθεί μέσα στη βουβή, εσπερινή Θεσσαλονίκη, με τη γνωστή της πολύτιμη αθλιότητα. Το «υπερβολικό διήγημα», που φαινομενικά είναι όλος ο κόσμος κι όλη η μανία αυτού του εφήβου, είναι ο φοβερός κόπος κι όλη η μανία του να γίνει ο βασιλιάς Καρθαγένης - Γιώργος Χειμωνάς, αποσπάσματα από το ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟ του]