Ό,τι γίνεται γύρω μου γίνεται ξαφνικά, ό,τι γίνεται μέσα μου γίνεται ξαφνικά: Είδα χθες ένα όνειρο που ήταν αγάπη. Σε μια στιγμή γέμισα αγάπη και χαμογέλασα με δάκρυα ήταν σαν έκσταση. Ήρθαν ένα σωρό πρόσωπα κι έρχονταν κι άλλα φάτσες γνωστές κι άγνωστες κι εγώ όλους τους αγαπούσα και περισσότερους ακόμα τόσο πολύ άνοιξε η καρδιά μου και χωρούσαν κι άλλοι πολλοί ακόμα (Γιώργος Χειμωνάς, Γράφω ένα βιβλίο που με αυτό θα βρω τον εαυτό μου και το λέω «Πεισίστρατο»)
Ο δρόμος τελειώνει σ’ ένα φωτεινό χρώμα (από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά «ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ», Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ 1960)
Είναι ένας δρόμος μακρύς και στενός φορτωμένος βήματα και λάσπες. Χώνεται ανάμεσα στα σπίτια με τις κλειστές πόρτες πιο πέρα καμπουριάζει ύστερα λιγνεύει και χάνεται.
Ένας δρόμος στενός τα άλλα είναι σπίτια είναι πόρτες κλειστές είναι κι ένας καραγκιόζικος πρίαπος ζωγραφισμένος με κάρβουνο στον αντικρινό τοίχομε κρεμασμένη γαϊδουρινή φύση. Το βαρύ σύννεφο που σκέπαζε ασάλευτο την ανατολή ράγισε έσπασε απότομα ένας ήλιος φάνηκε αλλόκοτα κι απροσδιόριστα εκθαμβωτικός. Ό,τι γίνεται γύρω μου γίνεται ξαφνικά ό,τι γίνεται μέσα μου γίνεται ξαφνικά.
Όμως ο θόρυβος εκείνης της καρότσας έρχεται σιγά σιγά και δυναμώνει. Μια καρότσα γεμάτη πορτοκάλια δεν φαντάζεται η καρότσα πόσο γλυκό και λαμπρό είναι το χρώμα που κουβαλάει γι’ αυτό βογκά….
Ένα ανθρωπάκι ρικνό την σπρώχνει όλο φωνάζει βραχνά για τα πορτοκάλια και μια γυναίκα αδύνατη σα σκιάχτρο με χοντρές καφετιές κάλτσες τσιρίζει καθώς περνάει δίπλα του φώνα φώνα δεν σ’ ακούνε φώνα κι ύστερα γελάει και προχωράει βιαστικά σκιάχτρο σωστό με τα γκρίζα μαλλιά της ίσια και κοντά (μπορεί να ήταν επιληπτική θυμάμαι μια γυναίκα που ήξερα είχε επιληψία και πάντα τα μαλλιά της ήταν κομμένα κοντά και ίσια γιατί έβρεχε συνέχεια το κεφάλι της με κρύο νερό). Πέρασε η γυναίκα κι έστριψε την γωνία. Τώρα το ζωηρό χρώμα της ράχης της καρότσας σημαδεύει την άκρα του δρόμου κι ο δρόμος τελειώνει σ’ ένα φωτεινό χρώμα.
Είδα χθες ένα όνειρο που ήταν αγάπη.Σε μια στιγμή γέμισα αγάπη και χαμογέλασα με δάκρυα ήταν σαν έκσταση. Ήρθαν ένα σωρό πρόσωπα κι έρχονταν κι άλλα φάτσες γνωστές κι άγνωστες κι εγώ όλους τους αγαπούσα και περισσότερους ακόμα τόσο πολύ άνοιξε η καρδιά μου και χωρούσαν κι άλλοι πολλοί ακόμα. Ένα πλήθος κρεμάστηκε απ’ τη σπάνια κλωστή που έκλωθε εκείνη την ώρα η ψυχή μου κι αυτή άντεχε δεν έσπαγε.
Όλα ήταν μια ευτυχία πόσο σας αγαπώ φώναξα θα πεθάνω για σας. Αγαπούσα την κάθε μια μορφή χωριστά και μαζί όλες η αγάπη μου ήταν ένα σύννεφο που το σκόρπιζε ο αέρας το χώριζε σε χίλια κομμάτια κι ύστερα πάλι τα ένωνε η αγάπη μου ήταν ένα σύννεφο που σκέπαζε όλον τον ουρανό λευκό και μεγάλο σας αγαπώ.
Ξαφνικά κατάλαβα πως εγώ τους αγαπούσα κι εκείνοι με κοίταζαν μ’ ένα μικρό χαμόγελο. Στεκόμουν μ’ ανοιχτά χέρια κι εκείνοι μάκραιναν και τους είπα θα ’ρθω μαζί σας. Με κοίταζαν με άδειο χαμόγελο και προχωρούσαν κι εγώ στεκόμουν κι έβλεπα να με προσερνάν και να μακραίνουν. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα ήμουν σαν φυτό που πάλευε να ξεκολλήσει τις ρίζες του από το χώμα κι ήθελα να τους πάρω από πίσω. Στεκόμουν κι εκείνοι φεύγαν δεν έλεγαν έλα χαμογελούσαν.
Έμεινα από τότε μονάχος κι έπαψα να κλαίω η αγάπη στέρεψε κι έπαψε να τρέχει. Ο δρόμος γεμίζει κόσμο κάθε φορά που έχει ματς κι όταν είναι η Έκθεση κι όταν περνά οι κηδείες γιατί είναι κοντά στο νεκροταφείο. Η μάνα λέει να κλείνουμε τα παράθυρα όταν περνάν οι κηδείες. Τα κλείνω κι ακούω από μέσα το χαρχάλεμα της πομπής καθώς τα ποδάρια της σέρνονται στις πέτρες. Πριν από μέρες καθώς γυρνούσα είδα στον δρόμο έναν άνθρωπο που έμοιαζε με μύγα μόλις τον είδα είπα να μια μύγα. Το παλτό του ήταν μακρύ κι ανέμιζε.
(γράφω ένα βιβλίο που μα αυτό θα βρω τον εαυτό μου και το λέω «Πεισίστρατος»)
[Ο Πεισίστρατος είναι η ιστορία ενός εφήβου που αγωνίζεται να υπάρξει και να δικαιωθεί μέσα στη βουβή, εσπερινή Θεσσαλονίκη, με τη γνωστή της πολύτιμη αθλιότητα. Το «υπερβολικό διήγημα», που φαινομενικά είναι όλος ο κόσμος κι όλη η μανία αυτού του εφήβου, είναι ο φοβερός κόπος κι όλη η μανία του να γίνει ο βασιλιάς Καρθαγένης - Γιώργος Χειμωνάς, αποσπάσματα από το ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟ του]