Από την τέντα έσκυψε κάποιος και τον κοίταξε.Είχε σκούρο δέρμα κι άσπρα πελώρια μάτια. Η έκφραση του προσώπου σαν να τραβιόταν μακριά από τα μάτια. Αλλά η έκφρασή του δεν φανέρωνε τίποτε κι ούτε ψυχρή ή απαθής κι απολύτως τίποτε αλλά ούτε άδεια. Έπειτα χάθηκε. Ήταν σωματώδης. Τον ξαναείδε μέσα από μια μισάνοιχτη πόρτα κι ήταν ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι εκστρατείας. Πάλι εκείνα τα μάτια και πρόσωπο διαβολικό. Όρμησε μέσα στο δωμάτιο να τον δει από κοντά. Τότε είδε πως δεν ήταν εκείνος που παραφύλαγε από την τέντα. Αλλά στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένο ένα παράξενο ζώο που ήταν δεμένο στο κρεβάτι. Όλο του το πρόσωπο είχε ένα σγουρό μαλλί σα πρόβατο κι από το στόμα φαινόταν το κάτω ούλο κι οι ρίζες των δοντιών. Τα μάτια του μικρά και χάντρινα. Τινάχθηκε αγριεμένο. Αλλά ήταν δεμένο και ξανάπεσε πίσω και βογκούσε σαν από πόνο. Κι άλλα κρεβάτια και παντού ήταν ξαπλωμένα τέτοια ζώα και δεμένα. Σαν πρόβατα και μάλλον σα παιδιάμ’ ένα σγουρό κι άσπρο τρίχωμα (από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά «Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΙΝΕΟΤΗΣ», Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1977 – ARTbyAdam Martinakis]
Πρόκειται να έρθει το νέο είδος ανθρώπων, ένα άλλο είδος ξαφνικό. Μια νέα ράτσα κι απόλυτοι θα έχουν μια αφάνταστη τελειότητα. Οι παλιοί άνθρωποι κι αυτός ο τρομαγμένος λαός θα εξαφανιστούν. Κανονίστηκε να πεθάνουν σε μιαν ορισμένη μέρα. Αλλά πρέπει να γυρίσουν ο καθένας στον τόπο του κι εκεί θα πεθάνει. Ιδού:
ΠΑΛΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ:
Αλλά ήταν και δυο ανθρώπινα πλάσματα. Το σώμα τους ήταν αφύσικα μικρό κι ήταν τελείως φαλακρά. Σαν κομοδίνα εικόνες του Χριστού και πολλές φωτογραφίες. Όμως το μέρος εκείνο δεν ήταν νοσοκομείο. Τότε ένα από αυτά τα πλάσματα σα μεγάλα νεογνά. Του είπε σε τρομάζουν. Εννοούσε τα δεμένα ζώα. Είπε σε τρομάζουν με μια χαιρεκακία και σα περηφάνια και σαν ο τρόμος που προκαλούσαν να ήταν η επιβεβαίωση της φοβερής δυστυχίας τους κι αφού για τις μεγάλες δυστυχίες μονάχα να υπερηφανεύεσαι μπορείς. Στον τοίχο του δωματίου ήταν ένας μικρός και πολυτελής καθρέφτης. Από κείνους τους κυρτούς που τους λεν καθρέφτης της μάγισσας. Στο κέντρο του καθρέφτη ανέπνεε μια σκιά πότε μεγάλωνε και πότε μίκραινε αλλά ρυθμικά σα μια σκιά καρδιάς. Απλώθηκε μια ησυχία σαν ένας ψηλός και κάτασπρος τοίχος μοναστηριού. Έγειρε στα σκαλοπάτια κι άκουγε εκείνη τη γυναίκα.
Ήταν ψηλή με μεγάλα κόκαλα. Πενήντα πέντε χρονών και το πρόσωπό της κυρίως. Μικρό κι αραιά χωμένα μάτια και τα μαλλιά της μαύρα κι όρθια σα χάρτινο πλατύ κεφαλομάντηλο. Μιλούσε σιγά και τα χέρια της πήγαιναν κι έρχονταν. Συνέχεια σκάλιζε τα ρούχα της και τα ’σιαχνε και μιλούσε με μια μεγάλη ντροπή είναι τώρα τριάντα χρόνια. Ήταν το πρώτο μου παιδί κι αργά τη νύχτα γύρισε ο πατέρας του από τη Σαλονίκη. Του ’φερε ένα καινούργιο κουστούμι. Το έλεγαν Φωτεινό. Ο Φωτεινός έξη χρονών και πόσο ήταν ζωηρό. Ξεκινήσαμε και πήγαμε. Ο Φωτεινός με τα καινούργια και να χοροπηδά. Φτάσαμε και μας περίμεναν. Η Τάσσα μας αγαπούσε και μας έκανε μεγάλες χαρές. Ο Φωτεινός λέει πονά το κεφάλι μου. Σε λίγη ώρα του ήρθε πυρετός κι άρχισαν οι σπασμοί. Να λιώσει η ψυχή μου. Το πήγαμε αμέσως στο γιατρό. Το κρατούσα αγκαλιά και πήγαινα μια ώρα δρόμο. Έβρεχε κι από πίσω μου ο πατέρας μου. Τύφλα μεθυσμένος να τραγουδά κι ύστερα ερχόταν κοντά μου. Μ’ άρπαζε και μ’ έσφιγγε και μας έσφιγγε και τους δυο κι έκλαιγε έκλαιγε έκλαιγε. Κι εγώ τον ξεκολλούσα και τον έδιωχνα και με τον Φωτεινό στην αγκαλιά. Πήγαινα κι έβρεχε. Ο γιατρός του έκανε μια ένεση. Στράβωσε το στοματάκι του. Ύστερα κοιμήθηκε βαριά. Το πήρα πάλι και γυρνώ. Ο πατέρας μου καταπόδι μου να τραγουδά και να κλαίει. Εκεί που φτάναμε ο Φωτεινός άρχισε πάλι να τραντάζεται και μέσα στα χέρια μου τρανταζόταν σαν άγριο πουλί και πέθανε πάλι. Η ψυχή μου σπάραζε είπε η γυναίκα με ντροπή.
[Ο Γιατρός Ινεότης βγαίνει και πηγαίνει κι αυτός με τον κόσμο. Έχει σύντροφο ένα γύφτο που ακόνιζε μαχαίρια. Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνουν έμαθαν πως δεν θα πεθάνουν με φυσικό θάνατο και χωρίς να πονέσουν όπως τους είχαν πει. Αλλά με υπολογισμένο και βασανιστικό θάνατο σα να τους τιμωρούσαν - Γιώργος Χειμωνάς, αποσπάσματα από το βιβλίο Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΙΝΕΟΤΗΣ]