Νευρικά και κρυφτά γεννιώνται οι σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα στις ανήλιες διακοπές του κόσμου… Στο τέλος των συναισθημάτων υπάρχει πάντα ένας απέραντος κόπος που οδηγεί στα αντίθετα συναισθήματα. Γιατί αντίθετα συναισθήματα δεν υπάρχουν… Αφού όλα τα συναισθήματα των ανθρώπων στέκονται μαζεμένα στην ίδια όχθη και συναθροισμένα, σταματημένα και μέσα σε μια παραζάλη κι σ’ έναν σπαρακτικό συνωστισμό πεθαίνουν μέσα στην αγωνία να περάσουν. Αλλά τα προλαβαίνουν και τα τρων ένα είδος προϊστορικά συναισθήματα που πλαταγίζουν σαν προϊστορικά.
Εκεί στις έβδομες τις πύλες είναι ο άλλος αδελφός απαίσια μεταμφιεσμένος σε γυναίκα που παριστάνει τη Δίκη και με λάσπες βαφές στην άθλια όψη να φαίνεται γυναίκα. Ολόκληρος σε άσπρα υφάσματα που τον σκεπάζουν από παντού Ιδού:
Ξαφνικά ήρθε και σα να έσκασε το εσωτερικό τουα δελφού (από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά «Ο ΑΔΕΛΦΟΣ», Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1982)
Ο αδελφός ερράη. Τα χέρια του χαμηλώσαν μ’ έναν επιθανάτιο πτερυγισμό και τα ενδύματα σκίσθηκαν σε δυο από πάνω ως κάτω μ’ έναν τραχύ τρόπο.Εγεννήθηκε ο αδελφός και προκλητικά υπάρχει. Κάθε γέννηση γεννιέται δίδυμη με τον εχθρός της. Για πολύν καιρό επικρατεί και πολεμά ν’ αποτρέψει. Ύστερα ο εχθρός αποκτά μια σκοτεινή αγαθότητα που προκαλεί φόβο κι ασάλευτος παρακολουθεί με μιαν αλύπητη ευγένεια. Ό,τι γεννιέται είναι μια τελευταία γέννηση. Νευρικά και κρυφτά γεννιώνται οι σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα στις ανήλιες διακοπές του κόσμου. Φαίνεται πως άβυσσος δεν υπάρχει κι είναι γεμάτη ιστούς. Μια εντατική ησυχία τον κατέλαβε σαν μια ατέλειωτη γνώση που αντηχεί ατέλειωτα ως τα σιωπηλά βάθη της ακοής. Αφού γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής. Παραδόθηκε με μιαν επηρμένη ακινησία.
Το σώμα του ακούμπησε ήρεμο πάνω στον αιώνιο τοίχο των προσευχών. Επάνω στον αιώνιο τοίχος του χάους κι αναπαύτηκε. Έθρεψε πάνω στον κρύο τοίχο. Η ανθρώπινη ψυχή του αντικαταστάθηκε. Μια τρομαχτική τόλμη τον περιβάλλει τώρα αλλά δεν λέγεται και δεν δρα. Σαν μία χάρη αποτρόπαιη σαν στυγερή χάρη τον περιβάλλει. Η αποκορύφωση του ανθρώπου είναι να μην χρησιμοποιεί. Τόσον καιρό αυτή την τόλμη την αντίσκοβε εκείνη η δειλία αλλά και με τριξίματα την προανάγγελνε κι ετοίμαζε.
Στο τέλος των συναισθημάτων υπάρχει πάντα ένας απέραντος κόπος που οδηγεί στα αντίθετα συναισθήματα.Γιατί αντίθετα συναισθήματα δεν υπάρχουν. Ο φανερωμένος αδελφός είναι αβάσταχτος και καταστροφικός για τους ανθρώπους. Η ερεθισμένη αδελφή με μια φανατισμένη συγγένεια.. Διαισθάνεται την εκτυφλωτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον αδελφό και στον κόσμο. Με την ψυχή στο στόμα η αδελφή αναλαμβάνει να τον εκδηλωθεί και να τον ενσαρκωθεί στους ανθρώπους. Με μια τυφλή εκφραστική μανία να παραδέρνει σαν χορεία. Μέσα σε βαρύ χαλί τον μεταφέρει με τα χέρια της τραβώντας σαν ανακομιδή. Να διασχίσει ολόκληρους τους ανθρώπους.
Η ΑΔΕΛΦΗ. Η αδελφή ανοίγει αργά. Βρωμάει!κι από τον κόλπο της κατεβαίνουν ακάθαρτα αίματα και γυρίνοι κι εκείνο το ακίνητο ιερό οστούν σα να γεννά τεντώνει προς τα πίσω σπα κι όλο το έντερο βγαίνει από πίσω και σέρνεται στο χώμα σφύζει φριχτά η γεννημένη για τα καθαρά συναισθήματα. Σε ατίθασους ανθρώπους την δέσαν κι έπειτα μαστιγώνουν. Σκισμένη γλείφει τα χυμένα της αίματα για να ξαναενωθεί. Χαίνει η τρυφερή λεκάνη της κι αχνίζει και καθισμένη εκεί σαν με τη βία στημένη και καθηλωμένη. Αντίκρυ σ’ έναν ήλιο που είναι κόκκινος σαν γιουγκοσλαβικός. Αφού όλα τα συναισθήματα των ανθρώπων στέκονται μαζεμένα στην ίδια όχθη και συναθροισμένα. Σταματημένα και μέσα σε μια παραζάλη και σ’ έναν σπαραχτικό συνωστισμό πεθαίνουν μέσα στην αγωνία να περάσουν. Αλλά τα προλαβαίνουν και τα τρων ένα είδος προϊστορικά συναισθήματα που πλαταγίζουν σαν προϊστορικά.
[Ο Αδελφός αμίλητος υψώνει μιαν αμείλιχτη ασπίδα προς τον αποκαθηλωμένο με την άταφη σιωπή και η αιματηρή του στύση αιματώνει τα γυναικεία πέπλα. Μιλά κι αντηχούν οι αιώνες σαν στοές. Εκείνη την ώρα είχε μιαν επικίνδυνη ομορφιά σαν μολυσμένη, λευκή μέσα στο χώμα σαν μυτερό κόκαλο θεού και μέσα σε χώματα και αίματα που άχνιζαν- Γιώργος Χειμωνάς, αποσπάσματα από το ΑΔΕΛΦΟ του]
