Ξαφνικά ήταν ηλιοβασίλεμα κι όλα τα σκοτείνιασε η σιωπή του ήλιου… Μακριά, μέσα σε σκιές, υπάρχει μια παρθένα οδός, που περιμένει το ίχνος μου… Άλλος τρόπος από το σώμα δεν είναι. Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος… (κτερίσματα λόγου από τα βιβλία του Γιώργου Χειμωνά)
1.επιλογές από το ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟ: είμαι ο πρώτος άνθρωπος κι ο τελευταίος Θεός…
«Ένα πλήθος κρεμάστηκε από τη σπάνια κλωστή που έκλωθε εκείνη την ώρα η ψυχή μου κι αυτή άντεξε δεν έσπασε. Όλα ήταν μια ευτυχία πόσο σας αγαπώ φώναξα θα πεθάνω για σας».
«… τότε εγώ φώναξα μάνα μου μάνα μου και εκείνη σήκωσε τα μάτια και με είδε
(στ’ ορκίζομαι θα γίνω μια μέρα μεγάλος συγγραφέας και θα γράφω πολλά βιβλία που θα έχουν πολλήν ανθρωπιά και θα μιλάν για όλους μας και έτσι καθώς είμαστε στριμωγμένοι ο ένας μέσα στον άλλο και θα γράψω κι ένα βιβλίο με όνομα …»
2.επιλογές από την ΕΚΔΡΟΜΗ: οι άνθρωποι κρεατόμυγες στην πληγή του κόσμου… μια πληγωμένη νύχτα που ανέπνεε με κόπο
«Τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο κυλάν στον πλατύ δρόμο σαν τρυφερά δάκρυα πάνω στο μάγουλο».
«… κι όλοι οι άνθρωποι αγαπιώνται και πώς μπαινοβγαίνουν στα σπίτια παθολογικό ντελίριο η αγάπη των ανθρώπων και κακία κι ο ήλιος βασιλεύει πίσω από τα δένδρα και στα χίλια πράσινα φωτεινά μάτια του ήλιου κατέβαιναν αργά-αργά τα βλέφαρα του σκοταδιού»
«Ο θάνατος όπως ο έρωτας κι όπως η γέννα ο θάνατος είναι θαύμα κι αδιαντροπιά»
«Ο θάνατος είναι ένα σπάνιο κι εκθαμβωτικό γεγονός ένα αστραπιαίο και προκαλεί μια φοβερή έκπληξη»
«Ο λόγος… είναι η ιδέα και να γιατί ο θάνατος προέρχεται από το θάνατο των άλλων κι άλλος θάνατος εκτός από το θάνατο των άλλων δεν υπάρχει»
«Για να τελειώσεις το φόβο ήρθες στο φόβο. Για να τελειώσεις το θάνατο έκανες θάνατο…»
«… δεν υπάρχει θάνατος που να μην είναι φόνος κι όλοι οι θάνατοι»
«Σκουριασμένο βρώμικο κακό χονδρή σιδερένια σταγόνα από σπασμένη φλέβα του καιρού»
«… γιατί ευτυχία υπάρχει μονάχα στη μνήμη… κι η δυστυχία περισσότερο έχει ανάγκη από θεατές»
«Η σιωπή του ήλιου κι εκείνος που ψαρεύει και κανένας άλλος η σιωπή κι η ακινησία του ήλιου»
«Όλη εκείνη η νέκρα γεμίζει με αστραφτερούς σπασμούς»
«Είμαι ένα διάστημα κι εμπεριέχω όλους τους ανθρώπους»
«… οι ιδέες μας είναι τα όπλα μας εναντίον της αλήθειας»
«Οπότε κι αν ερχόταν πάντα υπάρχει αυτός κι αν ερχόταν πάντα θα έβρισκε αυτόν που πάει μόνος εκδρομή»
3.επιλογές από το Γιατρός Ινεότης: αφού οι μεγάλες γνώσεις είναι σαν ξένες ψυχές
«Άγγελοι είναι όλα εκείνα που δεν θα πει και δεν θα βρει και δεν θα τα γνωρίσει δεν χωρούν σ’ ολόκληρη τη βασανισμένη του ζωή και δεν θα τελείωναν. ..».
«… ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να έχει να πει μια ιστορία συνταρακτική κι εκείνοι που δεν έχουν κι ούτε έχουν καν φανταστεί μια ιστορία. Είναι χαμένοι για πάντα και δεν θα γυρίσω να τους κοιτάξω κι όσο και να με παρακολουθούν δεν θα γυρίσω γιατί έστω ότι υπάρχει ένα χρέος στον άνθρωπο στον άνθρωπο αυτό είναι να πει μια συνταρακτική κι από ηθικό χρέος…»
«… δύο ανθρώπινα συναισθήματα… δύο λύπες. Οι δυο λύπες φτεροκοπούσαν η μια να παρακαλά η άλλη να βρίζει τις είδα από μακριά. Σφαγμένες έκλαιγαν… γιατί η λύπη είναι η χαρακτηριστική. Η πιο χαρακτηριστική των ανθρώπων και περισσότερο απ’ αυτήν καταλαβαίνεις πως υπάρχουν παρά από τους ίδιους τους ανθρώπους κι απλώνεται κρατά… έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ»
«Ένα χνούδι φως τύλιγε τα ωραία κεφάλια τους κι αποξεχάστηκαν ευτυχισμένοι να κοιτάζουν το σούρουπο και το μικρό λαϊκό δρόμο ένας αχνός ρεμβασμός. Μια πάχνη και καθαρή αναπνοή εκείνες οι ξαφνικές αναπνοές σα μικρά φιδίσια ρεύματα καθαρού νερού…»
«Η φωνή της σα γλάρος πέταξε κι ήρθε πάνω από μια απέραντη και ταραγμένη δυστυχία…»
«γιατί σε μια πράξη ενός ανθρώπου υπάρχουν οι πράξεις όλων των ανθρώπων κι αρκεί μια πράξη κι ένας άνθρωπος…»
«Για τις μεγάλες δυστυχίες μονάχα να υπερηφανεύεσαι μπορείς…»
«Στα παράθυρα σταματά ένα φως δεν μπαίνει μέσα. Πορτοκαλί φως που σα ν’ αναπνέει και μ’ ένα μικρό βαθύ βόμβο αναπνέει σύρριζα στα παράθυρα»
«Όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η Μοίρα του ανθρώπου τόσο πιο φοβερή είναι. Ο άνθρωπος αυτός έρχεται ξαφνικά ένα τέλος και συνειδητοποιεί κι αυτή είναι η αρχή του αξιολύπητου τέλους του. Ότι αυτόν βαραίνει όλη η λειτουργία κι ακέραιο το έργο της λειτουργίας του ανήκει και η τέλεια ευθύνη… Καμιά σωτηρία κι ούτε ο θάνατος δεν προλαβαίνει από αυτήν την ανθρώπινη απ’ όλες τις μοίρες την πιο ολέθρια»
4.επιλογές από το βιβλίο Ο ΑΔΕΛΦΟΣ: ξαφνικά ήταν ηλιοβασίλεμα κι όλα τα σκοτείνιασε η σιωπή του ήλιου
«Στον ουρανίσκο υπάρχει μια βαθιά Τρύπα και κατεβαίνουν αμίλητες οι σκέψεις του μυαλού. Τρέφονται από την τροφή του ανθρώπου»
«Ο λόγος κι η συνείδηση δεν καιν την ύπαρξη αλλά την εξορκίζουν»
«Οι καταστάσεις των ανθρώπων είναι δαμασμένες. Ο άνθρωπος οφείλεται. Ο άνθρωπος είναι μεικτός. Ο άνθρωπος είναι εκθαμβωτικός»
«Αφού γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής. Παραδόθηκε με μιαν επηρμένη ακινησία. Το σώμα του ακούμπησε ήρεμο πάνω στον αιώνιο τοίχο του χάους κι αναπαύτηκε…»
«Στο τέλος των συναισθημάτων υπάρχει πάντα ένας απέραντος κόπος που οδηγεί στα αντίθετα συναισθήματα. Γιατί αντίθετα συναισθήματα δεν υπάρχουν».
«Αφού όλα τα συναισθήματα των ανθρώπων στέκονται μαζεμένα στην ίδια όχθη και συναθροισμένα. Σταματημένα και μέσα σε μια παραζάλη και σ’ έναν σπαραχτικό συνωστισμό πεθαίνουν μέσα στην αγωνία να περάσουν».
«Άλλος τρόπος από το σώμα δεν είναι. Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος»
«Όποια κι αν είναι η ιδέα κι όποια η προφητεία ο άνθρωπος θα χρησιμοποιεί πάντα ανθρώπους και πάντα με ανθρώπους θα επιστρέφει. Τέλος του ανθρώπου οι άνθρωποι»
5.επιλογές από τον ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ: γιατί η ουσία της ποίησης του ποιητή είναι στην ίδια του τη ζωή όχι στην ποίησή του
«Η Τέχνη είναι ό,τι απόμεινε από το θεό. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ανθρώπους να έλθουν μόνοι τους προς αυτήν… «
«Γιατί ο νου είναι το παν και η ψυχή μας σε τίποτα δεν φταίει για τίποτα δεν είναι ικανή. Υπάρχει μια αυτόνομη λειτουργία τρόμου μέσα στο νου μας και από αυτήν παίρνει η ψυχή και πλάθει τους φτωχικούς εφιάλτες της…»
«… να λυπάσαι τους φόβους σου. Ποτέ μην τους ξεσκεπάσεις λυπήσου τους αγάπη μου. Άκουέ τους πώς κλαιν όλη τη νύχτα κι ολόκληρο το όνειρο τραντάζεται από το κλάμα τους…»
«Πάντα οι άλλοι μας αναγκάζουν να αισθανθούμε. Με τη βία μας αναγκάζουν να αισθανθούμε…»
« Ο Ποιητής δεν φοβάται το θάνατό του. Ο θάνατος είναι φυσικός η ποίηση είναι υπερφυσική»
Ποίημα είναι ό,τι δια της βίας σώζεται από τον πόλεμο του ποιητή με αυτόν τον πανίσχυρο φυσικό του εχθρό»
«Μονάχα μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατό μέσα σε μια ψυχή ανθρώπου να υπάρχουν μαζί και ο θάνατος και η στοργή»
«Γιατί ο Ποιητής δεν έχει δικιά του φωνή και με τη φωνή του μιλάν οι άνθρωποι και ο κόσμος…»
«… πώς μπορεί αυτό το ανήμερο εξαγριωμένο κτήνος που είναι η μοίρα του ανθρώπου να είναι τόσο διεστραμμένο»
«Είδα ολόκληρη τη ζωή μου να τρέχει προς τα εμπρός. Προς ένα τοίχο από φως. Ακούμπησε ήσυχη επάνω του και χύθηκε αραίωσε. Ξεψύχησα πάνω στο φως. Στους αιώνες έμεινα εκεί φωτισμένος πεθαμένος…»
«Ποιος αξιώθηκε ποτέ να δει όπως εγώ μέλλον στο θάνατό του;»
[ΠΗΓΗ: επιλογή κειμένων από τη Δέσποινα Λαλά Κριστ – δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τεύχος 109]
